Cultuur van vrede

Een cultuur van vrede heeft acht actiegebieden, zoals je op onderstaande afbeelding kan zien.

De Verenigde Naties definieerde dit concept als volgt: “een reeks waarden, houdingen, gedragswijzen en levenswijzen die geweld afwijzen en conflicten voorkomen door de onderliggende oorzaken ervan aan te pakken en problemen op te lossen door middel van dialoog en onderhandeling tussen individuele groepen en landen.”

UNESCO (Verenigde Naties voor Onderwijs Wetenschappelijke en Culturele Organisatie) heeft al sinds haar oprichting, meer dan 60 jaar geleden, beweerd dat “sinds oorlogen beginnen in de hoofden van mensen, het in de hoofden van mensen is dat de verdediging van de vrede moet worden gebouwd.”

De overgang van een oorlogscultuur naar een vredescultuur vereist de transformatie van zowel individueel gedrag als institutionele praktijken. Leren leven in vrede en harmonie is een langdurig proces en begint met de ontwikkeling van innerlijke vrede en het koesteren van houdingen die de uitbreiding en integratie van vreedzame principes bevorderen. Educatie en bewustmaking spelen een sleutelrol in dit proces.

David Adams ontwierp in 1992 het Cultuur van Vredesprogramma van UNESCO en was in 1998 directeur van het Internationale Jaar voor de cultuur van vrede. De aanpak van de UNESCO werd later bevestigd door de Algemene Vergadering van de VN in hun Verklaring en actieprogramma over een cultuur van vrede (A / RES / 53/243) in 1999.

De Algemene Vergadering heeft het decennium 2001-2010 ook uitgeroepen tot het internationale decennium voor een cultuur van vrede en geweldloosheid voor de kinderen van de wereld.

Het concept van een cultuur van vrede is inmiddels uitgegroeid tot een wereldwijde beweging. De Global Movement for the Culture of Peace (GMCoP) wer opgericht in 2011door ambassadeur Chowdhury (voormalig onder-secretaris-generaal en hoge vertegenwoordiger van de VN). Het is een initiatief van het maatschappelijk middenveld en een consortium van VN-NGO’s die pleiten en netwerken om de cultuur van vrede te verwezenlijken op mondiaal, nationaal, regionaal, evenals op maatschappelijk, gemeenschappelijk en individueel niveau.

“Sappig” weetje: Vanaf 1999 mochten de VN-resoluties, op aandringen van de Europese Unie, geen melding meer maken van de cultuur van oorlog en geweld. Aantekeningen van de informele bijeenkomst van 6 mei 1999 luiden als volgt: De Duitse vertegenwoordiger, namens de EU … legde uit waarom hij de uitdrukking “snelle overgang van een cultuur van oorlog en geweld naar een cultuur van vrede” heeft geschrapt. Volgens hem is er geen cultuur van oorlog en geweld in de wereld. Volgens David Adams werkt het echter niet om de oorlogscultuur te negeren, aangezien de staat op dit moment meer wordt beïnvloed door de cultuur van oorlog dan door de cultuur van vrede. Hij stelt dan ook acht elementen van een cultuur van oorlog en geweld tegenover de acht actie gebieden van een cultuur van vrede. Door de sleutelcomponenten van de cultuur van oorlog en geweld te vervangen in de sleutelcomponenten van een cultuur van vrede en geweldloosheid kan de cultuur van an oorlog en geweld veranderen. Zie het schema hieronder, vertaald naar het Nederlands:

CULTUUR VAN OORLOG EN GEWELD CULTUUR VAN VREDE EN GEWELDLOOSHEID
Geloof in macht dat is gebaseerd op geweldOnderwijs voor een cultuur van vrede
Het hebben van een vijandBegrip, tolerantie en solidariteit
Autoritair bestuurDemocratische deelname
Geheimhouding en propagandaVrije informatiestroom
BewapeningOntwapening
Uitbuiting van mensenMensenrechten
Uitbuiting van de natuurDuurzame ontwikkeling
Mannelijke overheersingGelijkheid voor mannen en vrouwen

Bronnen: