Anne Gallagher

logo

vergeving
verzoening

verhaal 1






foto Anne Gallagher "Vergeving is als een zoektocht. Vandaag kun je vergeven en morgen voel je de pijn weer opnieuw."

Anne Gallagher is een voormalig verpleegster van het Royal Victoria Hospital (RVH) in Belfast.
Zij verzorgde aan beide kanten van de scheidingslijn slachtoffers, die gewond geraakt waren door bommen en kogels. Hieronder waren veel agenten en militairen.

Haar vader en drie broers zaten in het begin van The Troubles (de Ierse kwestie) gevangen. Daardoor heeft ze ervaren hoe pijnlijk het is als familieleden in gevangenschap zitten en gedood worden.
Haar broer Dominic, een voormalig IRA-lid, werd leider van het Irish National Liberation Army (INLA) en hij was, toentertijd, de meest gezochte man in Ierland. Na zijn vrijlating uit de gevangenis werd hij door gewapende overvallers doodgeschoten.

Anne richtte 'Seeds of Hope' op, een organisatie die het mensen mogelijk maakt door muziek, beeldende kunst, drama, schrijven en sport, hun hart te luchten over hun ervaringen met het gewapende conflict in Noord-Ierland.
Deze organisatie heeft anderen geïnspireerd om vergelijkbare initiatieven te ontplooien in gevangenissen, scholen en leefgemeenschappen in Zweden, België en de Verenigde Staten.

Over vergeving en verzoening wordt niet gepraat, maar dat is wel nodig om een eind te maken aan de pijn en het lijden in Noord-Ierland.
Hoop komt pas in zicht als je de wanhoop te lijf gaat.
Om de wonden van Noord-Ierland te verzorgen moet je in staat zijn om je vijanden als mensen te zien. Maar vergeving is een proces, de ene dag ben je er beter toe in staat dan de andere. Ik ben niet religieus, maar volgens mij komt vergeving voort uit genade.
Het is een moment van genade als je iemand kunt vergeven die je gekwetst heeft.
Mijn moeder is mijn drijvende kracht. Ze heeft respect voor iedereen, zelfs voor de agenten en militairen die ons huis binnenvielen en ons zoveel leed berokkenden.

Ik ben opgegroeid in County Derry in een gelukkig gezin van vier zussen en zeven broers. Ik was net verpleegster geworden toen mijn vader en drie van mijn broers zonder proces werden vastgezet. Door deze gebeurtenis raakten mijn andere broers ook betrokken bij de strijd.
Op de intensive care afdeling van het ziekenhuis verpleegde ik slachtoffers uit beide kampen.
Ik zag geen uniformen als ik ze daar zag liggen, naakt, gekluisterd aan apparatuur, ik zag hun hart, hun pijn. Het conflict was overal: op de straten, in de huizen, in je bed tijdens nachtelijke invallen, wanneer je uit je slaap gehaald wordt door gewapende mannen in je slaapkamer.
Mijn broer Dominic werd gedood voor de ogen van zijn eigen zoon, die kort ervoor nog gezien had hoe zijn moeder werd neergeschoten. Ik hield heel veel van mijn broers, ik heb ze nooit veroordeeld.

Met het project 'Seeds of Hope' proberen we mensen te bewegen elkaar niet te veroordelen. We luisteren naar hun verhalen, maar we oordelen niet. Dit heeft een helend effect. De achterliggende gedachte is dat als jij mijn verhaal hoort, en ik jouw verhaal, dat het dan ons verhaal wordt, zodat de hoop kan ontkiemen.

hoofdmenu    volgende    vorige    info museum    uw reactie

Laatst gewijzigd: 24 november 2004