Leatitia

logo

vergeving
verzoening

verhaal 11






foto Leatitia in gevangenis "Hoe kun je anderen om vergeving vragen als je jezelf niet kunt vergeven?"

In 1993 beraamde en betaalde Leatitia van Loggerenberg de moord op haar echtgenoot, die haar jarenlang lichamelijk en geestelijk mishandeld had.
Ze zit nu in de vrouwengevangenis van Johannesburg een veroordeling uit tot levenslang voor deze moord.

Tot aan het moment dat mijn echtgenoot begon met drinken was hij een echte lieve man. De alcohol veranderde hem in een monster.

Jaar na jaar gingen de fysieke en verbale aanvallen door. Uiteindelijk vluchtte ik naar Dion, een vriend die mijn beschermer werd.
De dinsdag voordat hij vermoord werd, vertelde ik mijn echtgenoot, dat ik zwanger was en dat ik wilde scheiden. Hij ging door het lint. Hij veronder-stelde, dat dit het kind van Dion was en hij ranselde mij en mijn zoon af. Op dat moment brak er iets in mij. Toen Dion en zijn vriend voorstelden om mijn echtgenoot in zijn auto te vergassen, meende ik dat dit een goed idee was. Ik dacht, dat het op zelfmoord zou lijken. Ik was zo verdoofd en zo gekwetst dat ik met alles ingestemd zou hebben. Het enige wat ik moest doen was hem wat slaaptabletten geven. Vervolgens zou ik zelf twee slaaptabletten nemen en naast hem gaan liggen slapen. 's Nachts zou hij naar zijn auto gedragen worden en overal zou voor gezorgd worden.

Maar toen ik de volgende ochtend wakker werd, wist ik dat er iets mis gegaan was. Mijn echtgenoot lag niet dood in de garage. De politie belde en vertelde, dat ze een uitgebrande auto op de snelweg buiten Pretoria hadden gevonden met een lichaam in de kofferbak. Het was het lichaam van mijn echtgenoot. Ons plan was mislukt. Waarschijnlijk was mijn man bijgekomen toen hij naar de garage gedragen werd. Zij moesten hem met een slaghout op zijn hoofd slaan. Terwijl ik mijn rechtszaak afwachtte, bezocht ik mijn schoonmoeder in een bejaardentehuis. Ze zei, dat ze het me niet kwalijk nam, omdat ze wist hoe haar zoon was. Maar toen ik schuldig bevonden werd, keerde de familie van mijn man zich van mij af.

Het duurde lang voordat ik besefte, dat het verkeerd was wat ik gedaan had. Op dat moment stortte ik in. Ik had er zo'n spijt van over wat ik mijn familie en de familie van mijn man aangedaan had. Ik had ook veel berouw over de verschrikkelijke manier waarop hij gestorven was.

De enige manier waarop ik mezelf onder ogen kon zien was door deel te nemen aan een 12 weken durende bezinningscursus. Het hielp me om rust in mezelf te vinden. Om vrede te vinden met mijn lange veroordeling en om te gaan met boosheid en schaamte. Bij mijn afstuderen vroeg ik allen die ik pijn gedaan had om vergeving. De familie van mijn man was er niet bij, maar mijn moeder heeft hen later een video-opname gestuurd. Hierna nam mijn schoonzuster contact met me op en zei dat ze me niet langer iets verweet. Toen ze zei dat ze nog steeds van me hield, begon ik te huilen. Het betekende heel veel voor me. Nu heb ik elke week telefonisch contact met haar. Zelfs mijn zwager liet me weten, dat ik nog steeds zijn schoonzuster ben.

Mijn straf is dat ik afgesloten ben van de wereld en van mijn kinderen, maar ik voel me in ieder geval vrij van binnen, omdat ik mezelf leer te vergeven. Hoe kun je anderen vergeving vragen, als je jezelf niet kunt vergeven?

hoofdmenu    volgende    vorige    info museum    uw reactie

Laatst gewijzigd: 7 december 2004