Joan van Blerk en
Collin Ketshabile

logo

vergeving
verzoening

verhaal 20






foto Joan, Collin en Gert "Toen we elkaar ontmoetten zag ik alleen maar die aardige jongeman die niets te maken had met de persoon die in mijn leven inge-broken had. Het waren twee afzonderlijke mensen en ik heb hen sindsdien gescheiden gehouden".

Op 26 mei 1997 nam Collin Ketsha-bile, een 18-jarige uit Soweto, deel aan een gewapende roofoverval op het huis van Gert en Joan van Blerk in Johannesburg.

Collin werd later gevangengezet voor de misdaad. Bij een ander incident werd een jaar later het enige kind van de Van Blerks, Michael (41) doodgeschoten buiten hun huis. De Van Blerks en Collin hebben zich sindsdien verzoend met de hulp van 'Khulisa', een Zuid-Afrikaanse non-profit organisatie die werkt met jeugdige delinquenten.

Joan van Blerk

Het was een regenachtige maandag. Ik zat alleen thuis aan de computer te werken, toen plotseling twee mannen opdoken en mijn handen vastgrepen. Ze hadden messen en een geweer. Ik wist dat ik kalm moest blijven. Ze bonden me vast en plunderden het huis en namen alles van waarde mee.
Collin wilde dat ik de ring van mijn vinger deed, maar toe ik hem niet eraf kon krijgen, schreeuwde hij: "Dan snijd ik je vinger er wel vanaf!". Ik stierf bijna van angst, en ik rukte de ring zo hard van mijn vinger, dat mijn huid er kapot van ging.

Ze vertrokken na anderhalf uur. Toen kon ik pas de noodbel inschakelen. In de weken daarna stortte ik volledig in. Doodsbang om alleen te zijn, voelde ik een echte haat tegen deze mensen. Wat mij betreft was Collin uitschot. Ik zou hem gemakkelijk hebben kunnen vermoorden. Ik wist niet dat ik zoveel haat in mij had.

Een jaar later stortte mijn wereld volledig in, toen mijn zoon Michael voor ons huis vermoord werd. Hij werd in zijn auto in zijn gezicht geschoten, toen hij op het punt stond om met mijn man Gert op vakantie te gaan. Gert werd ook beschoten en raakte ernstig gewond. Terwijl ik mijn dode zoon in de auto in mijn armen wiegde, gaven de verplegers Gert eerste hulp, maar ik vraag me af of hij ze ooit zou bedanken dat ze zijn leven gered hebben.

Ik had nu mijn enige kind verloren en mijn echtgenoot was verlamd en niet in staat te spreken. Als ik Gert niet gedurende de volgende jaren had moeten verzorgen, dan had ik het helemaal opgegeven, maar de ongelofe-lijke vooruitgang die hij maakte met spraakoefeningen en Reiki-sessies gaf mij een sprankje hoop.

Op een dag uit het niets, klopte Elza van "Khuliza" op mijn deur en begon te praten over gevangenen. Ik wilde er niets van weten totdat ze opmerkte dat Collin, de jongen die mij in 1997 beroofd had, niet verder met zijn leven kon, tenzij ik hem zou vergeven. Dus stemde ik er mee in hem te ontmoeten. Mensen denken: "eens een misdadiger, altijd een misdadiger ", maar als slachtoffers ervoor kiezen hun aanvallers te vergeven, geloof ik dat de gemeenschap dat ook zou moeten doen.

We ontmoetten elkaar voor het eerst in februari 2003 tijdens een cere-monie in Leeuwenkorp Prison in een stampvolle kamer. Het was een openbare schuldbekentenis van 4 misdadigers ten overstaan van hun slachtoffers.

Ik was buitengewoon nerveus, maar toen we elkaar ontmoetten zag ik alleen maar deze aardige jongeman die niets te maken had met de persoon die in mijn leven ingebroken had. Het waren twee afzonderlijke mensen en ik heb ze sindsdien als twee verschillende personen uit elkaar gehouden.

Collin zei dat hij erg spijt had over wat hij gedaan had en ik vertelde hem dat ik hem vergaf. Daarna gaf hij mij een schitterend boeket rozen. Ik zei dat als hij ooit in de buurt kwam, dat hij dan langs moest komen voor een kop thee. Tot mijn verrassing kwam hij een paar weken later op een zaterdagmiddag opdagen om mij te vertellen over zijn studie. Alles gaat nu goed tussen ons.

We gaan samen de gevangenissen in om te praten over vergeving en 'herstellende gerechtigheid'. Aanvankelijk betekende het vooral Collin helpen, ik dacht niet dat het mij kon helpen. Maar ik had het verkeerd. Ik vergiste me. Ik voel nu voor de eerste keer sinds de dood van Michael een innerlijke vrede. Voor de eerste maal voel ik me OK. Meestal werd ik zo kwaad als ik dacht aan wat ik verloren had door de overval, maar nu is dat voorbij.

Wanneer je iemand vergeeft verdampt de woede, waarvan je dacht dat deze nooit zou verdwijnen. Wat gebeurd is, is gebeurd. Maar sommige gebeurtenissen gaan vergeving te boven. Het doden van Michael staat buiten vergeving. Zelfs als zijn moordenaar berouw zou tonen, zou ik hem nooit vergeven.

Collin Ketshabile

Ik werd groot gebracht in Soweto met een alcoholische vader die mij lichamelijk misbruikte. Wij waren erg arm, en als oudste was het mijn taak geld binnen te brengen. Net zoals de meeste van mijn vrienden ging ik regelmatig de blanke woongebieden van Johannesburg in om in te breken. Ik haatte blanken niet, ik had alleen maar geld nodig.

Het was op een maandagochtend toen we inbraken in het huis van de Van Blerks Ik was met een vriend en we dachten dat er niemand was. Toen we mevrouw van Blerk zagen werden we bang en grepen haar, bonden haar handen op haar rug en sleepten haar naar boven. Nadat we haar huis geplunderd hadden, stopten we de meest waardevolle eigendommen in tassen en gingen er vandoor.

Ik werd gepakt, berecht, en veroordeeld tot 7 jaar gevangenisstraf. Ik wist dat dit slechte in mij zat, dat ik moest veranderen, maar ik wist niet hoe. Toen leerde ik "Khulisa " kennen en begon aan mijn persoonlijke ontwikkeling te werken door te kijken naar de gevolgen van mijn misdaad. Ik was al snel verantwoordelijk voor de programma's die je bewust maken van je gezondheid, en na 4 jaar en 8 maanden werd ik vrijgelaten. Ik werd daarna geselecteerd als een van de deelnemers in het 'Khulisa Community Integration Programme' waarin ex-misdadigers getraind worden in zelfontwikkeling.

Nu ik mijn gedrag veranderd heb en geleerd heb over 'herstellende gerechtigheid', voelde ik de noodzaak de vrouw die ik aangevallen heb te ontmoeten om haar te bewijzen dat ik een man ben die veranderd is.

Op de dag van onze ontmoeting was ik doodsbang omdat ik niet wist hoe Mevrouw Van Blerk zou reageren als zij mij zag. Toen we elkaar ontmoet-ten legde ik uit dat ik op het moment van de misdaad niet wist wat ik aan het doen was. Zij zei dat ze het begreep en vertelde me dat ze mij vergaf. Ik had niet verwacht dat ze me zo gemakkelijk zou vergeven.

Vandaag de dag is het leven nog steeds hard. Ik woon in Soweto waar veel mensen in de misdaad zitten, maar in ieder geval respecteren de ouderen mij nu. Ook voel ik me goed bij het werken met "Khulisa". Er is nu niets meer dat mij kan breken omdat ik de vergeving heb van Mevrouw Van Blerk. Niets kan dat weg nemen.

hoofdmenu    volgende    vorige    info museum    uw reactie

Laatst gewijzigd: 23 december 2004