JA, EINDELIJK, het is zo ver ...

In de coulissen van een internationale vredeshappening: de advisory opinion van het Permanente Hof voor Internationale Justitie over de wettigheid van productie, voorradig hebben en/of gebruik van nucleaire wapens, ontstond een ander initiatief: de huidige voorzitter Hans Wiebenga mobiliseerde een aantal vredesbewegingen om over te gaan tot inrichting van een varend museum met als doel het bevorderen van het besef dat oorlog en voorbereiding daartoe, gezien vanuit de rampzalige gevolgen daarvan en de 20e eeuwse moraal, niet langer aanvaardbaar zijn. Jaren lang is hierover overlegd en zijn naast het nastreven van een varend museum andere zaken tot ontwikkeling gekomen, maar nog niet het varend schip dat de boodschap bij de mensen thuis brengt. Wel kwamen enige tientallen op vrede gerichte tentoonstellingen tot stand waarvan vele – nog in opbouw – eind 1999 in Leiden werden getoond als een startpresentatie. Bovendien kwam er een museum op Internet. Daarnaast werd een donateursbestand opgebouwd evenals een vrijwilligersgroep.

In het meest zuidwestelijke puntje van Nederland, in Zeeuws Vlaanderen, ligt een klein binnenschip, werkloos, uitstekend geschikt voor ons doel. De eigenaar wil gebruik maken van de uitkoopmogelijkheid. (Er is een neiging tot het in gebruik nemen van steeds grotere vaartuigen. Rederijen vervangen hun kleinere schepen. Dit leidde tot een sloopregeling waarbij de overheid financieel bijdraagt in het buiten gebruik stellen) Het Museum voor Vrede en Geweldloosheid reageert, aangelokt door het op deze wijze te behalen financiële voordeel alert en voilà het begin van het nemen van een groot aantal barrières: waar moet het schip een thuishaven hebben? Hoe reageert de Nederlandse overheid, hoe reageert de Europese, hoe de havenautoriteiten, de Rijksverkeersinspectie, de verzekeringsmaatschappij om maar een doos open te trekken? Geven de resultaten van technische controles genoeg vertrouwen in de kwaliteit van het casco? Nu zijn hindernissen, wat dit alles betreft genomen. De weg was lang! Dat is mede oorzaak van het late verschijnen van dit halfjaarlijkse bericht. Wij wilden U van de laatste ontwikkelingen op de hoogte brengen. Anders zou het een klein half jaar geduurd hebben. Een tussentijdse mailing is te kostbaar.

Het schip heeft lang werkloos gelegen. Daarvan wordt een vaartuig niet beter. Maar toch: "Mooi scheepje" zeggen collega's van de schipper/vrijwilliger Gerard Dudink. Als ik dit schrijf heeft hij het schip al aan de buitenkant gereinigd. Ook heeft hij de organisatie in handen van het op-gang-brengen van de motor, de stroom- en watervoorziening en alle andere zaken die nodig zijn om het schip vaarklaar te maken. Tegen de tijd dat u dit leest zal het schip bij een werf in de Randstad liggen. Daar zal het onderwatergedeelte van het schip in orde worden maakt. Ook een groep actievelingen onder het bezielend oog van Nico Faber is al volop bezig. Want er is werk aan de winkel. Het schip moet geschikt voor het inrichten van tentoonstellingen en bewoonbaar worden gemaakt. Alle hens aan dek! (Maar ook in het ruim!). Daarvoor zijn veel vrijwilligers nodig maar ook veel geld. Onder het motto:

Wij wensen de 'Vrede' behouden vaart en een goede bijdrage in het vervoeren van het pakket vredesboodschap!