Bestaande uit verschillende vredesorganisaties, groeide de vredesbeweging van de jaren 80 uit tot een invloedrijke gepolitiseerde vredescultuur die gericht was tegen het plaatsen van nucleaire wapens in Nederland. De samenwerking tussen vredesorganisaties ontstond als reactie op het Navo-dubbelbesluit van 12 december 1979 en de anti-détente politiek van voormalig VS-president Ronald Reagan.

De betoging van 29 oktober 1983 stond in het teken van een brede internationale vredesbeweging. Vanaf 1981 werd er in Nederland een reeks mega-protesten georganiseerd, deze waren o.a. gericht tegen de toezegging van de Nederlandse regering aan de Navo om 48 kruisraketten in Nederland te laten plaatsen. Sienie Strikwerda, toenmalige voorzitter van het Komitee Kruisraketten Nee, eiste in haar toespraak dat de Nederlandse regering de plaatsing van die kernwapens zou moeten weigeren. De demonstratie van 1983 in Den Haag was met 550.000 mensen de grootste demonstratie die in Nederland ooit plaats had gevonden. De reeks protesten leidde tot een jarenlange aarzelingen om een definitief besluit betreffende kruisraketten te nemen. Het kabinet Lubbers maakte hier een einde aan en stemde voor de plaatsing van de raketten op 1 november 1985. De plaatsing gaat echter niet door als gevolg van een verdrag tussen de VS en de Sovjet-Unie.