Deze organisatie van artsen en andere werkers in de gezondheidszorg houdt zich bezig met de relatie van gezondheidszorg tot vredesvraagstukken en met name de medische gevolgen van een catastrofe door kernwapens. De organisatie tracht samen met andere vredesorganisaties de spanningen in de internationale betrekkingen te reduceren.

Dit affiche vertegenwoordigt een omslag in de strategie van de organisatie in de periode van 1982-1989. De organisatie werd zich bewuster van haar rol binnen de medische gemeenschap en de rol die haar leden konden spelen bij het informeren van de bevolking. De organisatie professionaliseerde in zoverre dat zij voorlichtingsmateriaal ging ontwikkelen, een lobbygroep oprichtte die direct en indirect invloed kon uitoefenen op het parlement en haar netwerk uitbreidde door middel van congressen en lezingen. Verder probeerde de organisatie haar geluid te laten horen in de media en met name tijdschriften voor artsen en dergelijke.

Tekst op affiche:
"Pokken bestaan niet meer...
Internationale samenwerking heeft ertoe geleid, dat een levensgevaarlijke ziekte, waartegen geen geneesmiddel bestond, werd uitgeroeid. Pokken bestaan gelukkig niet meer, maar sedert 1945 leven wij na het gebruik van de atoombom op mensen, onder de voortdurende bedreiging, alsnog slachtoffer te moeten worden van een ongeneeslijke ziekte. Atoomwapens worden door mensen gemaakt en zaaien dood en verderf op ongekende schaal. Wat doen wij daartegen?"

Dit beeld werd ook ten tijden van de DDR, begin jaren tachtig, gebruikt door Schwerter zu Plugscharen, een kleine vredesgroep die onvrede uitte ten opzichte van de opstelling van de staat inzake vredesbeleid in Duitsland. De groep, die een eigen vredesbeleid opstelt, eigent zich het logo toe door dit op hun jas te naaien. Al snel wordt het gebruik van dit symbool verboden en de politie arresteert iedereen die met dit logo rondloopt. In de DDR werd de figuur van de Omsmeder het symbool van de kerkelijke vredesbeweging.

In de jaren tachtig bereikte het blad 'Van Zwaarden naar Ploegenscharen' een oplage van 6000. In 1993 werd dit blad opgenomen in het blad 't Kan Anders, waarin naast de gelijknamige organisatie ook al het Humanistisch Vredesberaad deel nam. Later fuseerde de actiegroep met de vereniging 't Kan Anders tot wat nu Vredesbeweging Pais is. Pais is een bijna vergeten synoniem van 'vrede' in het Nederlands. In 2012 ging het blad 't Kan Anders op in het VredesMagazine, dat uitgegeven wordt door 6 vredesorganisaties.

Op het affiche staat een citaat dat voortborduurt op een uitspraak van Albert Einstein: 'The world is a dangerous place, not because of those who do evil, but because of those who look on and do nothing'.

Het affiche is afkomstig van het Komitee Soldaten Tegen Kernwapens en de Bond voor Dienstplichtigen. Het Komitee stond kritisch tegenover de plaatsing van kruisraketten was zeer sceptisch over de SALT (Strategic Arms Limitation Talks) onderhandelingen. De Bond ontstond uit de Bond voor Dienstweigeraars toen deze in 1970 actief met het leger besloot samen te werken. In 1983 wordt de BVD opgeheven.

Bestaande uit verschillende vredesorganisaties, groeide de vredesbeweging van de jaren 80 uit tot een invloedrijke gepolitiseerde vredescultuur die gericht was tegen het plaatsen van nucleaire wapens in Nederland. De samenwerking tussen vredesorganisaties ontstond als reactie op het Navo-dubbelbesluit van 12 december 1979 en de anti-détente politiek van voormalig VS-president Ronald Reagan.

De betoging van 29 oktober 1983 stond in het teken van een brede internationale vredesbeweging. Vanaf 1981 werd er in Nederland een reeks mega-protesten georganiseerd, deze waren o.a. gericht tegen de toezegging van de Nederlandse regering aan de Navo om 48 kruisraketten in Nederland te laten plaatsen. Sienie Strikwerda, toenmalige voorzitter van het Komitee Kruisraketten Nee, eiste in haar toespraak dat de Nederlandse regering de plaatsing van die kernwapens zou moeten weigeren. De demonstratie van 1983 in Den Haag was met 550.000 mensen de grootste demonstratie die in Nederland ooit plaats had gevonden. De reeks protesten leidde tot een jarenlange aarzelingen om een definitief besluit betreffende kruisraketten te nemen. Het kabinet Lubbers maakte hier een einde aan en stemde voor de plaatsing van de raketten op 1 november 1985. De plaatsing gaat echter niet door als gevolg van een verdrag tussen de VS en de Sovjet-Unie.

In 1970 werd de Bond voor Dienstweigeraars opgeheven hieruit ontstond de Bond voor Dienstplichtigen die ook leden telde die als dienstplichtige binnen het leger hun anti-militaristische visie wilden uitdragen. Als reactie hierop richtte dienstweigeraars in december 1971 hun eigen vereniging - VD – op. De Vereniging Dienstwijgeraars diende als 'vakbond' voor mensen in vervangende dienst. De VD probeerde mensen aan te sporen zo veel mogelijk uit militaire dienst te blijven. De VD gaf scholing en onderhield externe contacten met dienstweigeraars en soldatenbeweging in het buitenland. Na de afschaffing van de opkomstplicht voor de militaire dienst, nam het ledental sterk af. VD kon niet langer zelfstandig voortbestaan en fuseerde met het Anti-militaristisch Onderzoekskollectief tot het nu nog bestaande VD-AMOK.

Het is onduidelijk wanneer precies en om welke reden dit affiche werd gepubliceerd. Vermoedelijk verwijst dit naar de onderhandelingen tussen Michail Gorbatsjov en Donald Regan over het vernietigen van kruisraketten, nucleaire en conventionele raketten. Deze onderhandelingen mondden uit in de INF-vedrag welke op 8 december 1987 werd ondertekend en resulteerde in de vernietiging van duizenden wapens van zowel de Sovjet-Unie als de VS.

Het Vredeskomitee was onderdeel van de Wereldvredesraad welke in 1949 werd opgericht door de Communistische Partij van de Sovjet-Unie ter bevordering van een beweging voor kernwapenontmanteling en vreedzame co-existentie. Waarschijnlijk was dit een strategie van de partij om de NAVO en de Amerikaanse wapenontwikeling het hoofd te bieden, want de Wereldvredesraad fungeerde als een orgaan dat kritiek tegen deze organisaties steunde en bevorderde, maar als het ging om kritiek naar de Sovjet-Unie werd deze juist verzwegen of weerlegd.

De omzetting van het slogan MNPY-MNP! (Cyrillisch alfabet) naar het Latijnse alfabet is "Miru-Mir". Het woord "mir" kan twee dingen betekenen, namelijk "vrede" in de zin van "afwezigheid van oorlog" en "ruimte". Met ruimte wordt er bedoeld het universum of iets dat groter is dan de wereld zelf. "Miru - mir" was een populair slogan in de Sovjet-Unie, vooral in de tachtiger jaren. Lenin geloofde dat alleen een proletarische staat "mir" kon verschaffen.

"Miru-mir" was tevens een politiek middel van de staat om de Rode Leger als drager van wereldvrede te representeren, men kon dit slogan vooral op plaatsen uit het dagelijks leven van mensen tegenkomen: treinstations, gebouwen en standbeelden. Dit beeld circuleerde door de straten van de Sovjet-Unie en werd verspreid door de Communistische Partij als propaganda.

Dit affiche slaat op de tweede van drie Bijzondere Sessies georganiseerd door de VN Algemene Vergadering welke gericht waren op ontwapening door de aangesloten landen.
Dit project van de VN is sinds 1978 gaande. De tweede sessie werd in 1982 gehouden, er heerste een klimaat van crisis vanwege de SALT II onderhandelingen. Deze sessie leidde tot een aantal internationale afspraken m.b.t. defensie-uitgaven. De gegevens over vermindering van defensie-uitgaven zouden ook beschikbaar komen voor analyse en controle. Dit werd in het bijzonder verwacht van landen met nucleaire wapens. Om zo de 'sociale' controle te vergroten.

Op het moment (2007) bestaat er een werkgroep van de VN die het oorspronkelijke ontwapeningsinitiatief voortzet, door strategieën voor de toekomst te onderzoeken.
Het affiche toont een boom (natuur) met het symbool van de VN die de een bom (oorlog) verzwelgt. Zo toont zij de groeiende, ontwapende kracht van de VN.

In 1987 werd het Intermediate-Range Nuclear Forces-verdrag getekend. Het INF-verdrag was een overeenkomst tussen de twee wereldmachten van de Koude Oorlog, de VS en de Sovjet-Unie. Daarin werd afgesproken dat beide landen kruisraketten met een bereik van tussen de 500 tot 5.500 kilometer zouden vernietigen. Of dit affiche voor deze gelegenheid werd gemaakt is niet bekend. Echter is het vrij waarschijnlijk dat de symboliek op dit affiche een verwijzing is naar deze succesvolle overeenkomst voor de vrede.

De Wereldvredesraad (World Peace Council, WPC) is een internationale vredesorganisatie en tevens onderdeel van de VN. De raad is opgericht in 1949 als vervanging van het Wereldvredescongres, met als doel de kernwapen ontmanteling en de bevordering van de vreedzame co-existentie. In 1990 werd de organisatie sterk kleiner, onderandere door het uiteenvallen van de Sovjet-Unie.

In de context van de neutronenbom en de steeds groeiende militarisering van Europa ontstond in Duitsland begin jaren tachtig een vrij bijzondere samenwerking tussen pacifisten, communisten en geëngageerde christenen. Naarmate de spanning tussen de bevolking en de politiek groeide, ontstonden steeds meer christelijke organisaties zoals 'Ohne Rüstung leben'.

Vrij snel gingen alle evangelistische organisaties samenwerken onder het motto "Frieden schaffen ohne Waffen" (Vrede maken zonder wapens); deze samenwerking mondde uit in de organisatie van een reeks vredesweken. Er werden tevens verbindingen gelegd met organisaties van verschillende politieke en maatschappelijke snit, maar kennelijk sterk gekenmerkt door pacifistische doelen. Uit deze brede samenwerking ontstond een goed gefundeerde kritiek, die berustte op wetenschappelijke feiten en een kennis van militarisering en politiek.

Hierbij vertellen ze over de sociaalpsychologische situatie tussen West en Oost en het gemilitariseerde Noorden ten opzichte van het Zuiden.

De Internationale Vrouwenliga voor Vrede en Vrijheid is een niet-gouvernementele organisatie (NGO), die in meer dan 40 landen actief is. De organisatie bevordert dialoog en samenwerking tussen vrouwen uit verschillende religieuze, filosofische en politieke achtergronden met als doel de oorzaken van oorlog bloot te leggen en te werken aan duurzame vrede. De organisatie werd opgericht in 1915 in de VS.

Het houden van vredesmarsen met Pasen is een lang bestaande traditie. Ze worden nog elk jaar gehouden telkens op een andere plaats en met een ander thema.

De Paasmarsen worden georganiseerd door een comité waaraan meerdere vredesorganisaties deelnemen.

Meer informatie over de Paasmarsen.

Tijdens de de verkiezingscampagne van 1968 beloofde de kanidaat Richard Nixon bij zijn aanstelling een einde te maken aan de Vietnamoorlog.
Na zijn aanstelling verbrak hij deze belofte, dit veroorzaakte onvrede bij het Amerikaanse volk. De oorlog was volgens Nixon van belang om de wereldvrede te bewaren en het hoofd tegen het communisme te bieden.
Als een reactie op de demonstraties probeerde Nixons de publieke opinie te polariseren. Nixon beargumenteerde zijn beleid met de stelling dat hij gesteund werd door de 'zwijgende meerderheid'; "Silent majority". Tegenover de activisten die volgens hem de sprekende/luide minderheid vormde; "Vocal minority". De vredesactivisten werden zo weg gezet als een kleine groep radicalen.
De vredesactivisten gebruiken de tekst 'The Silent Majority' om direct naar de stellingen van president Nixon te verwijzen en vervolgens daar het beeld van de oorlogsslachtoffers aan te koppelen.
Het beeld met de grafstenen verwijst naar een herdenkingsmonument uit een eerdere wereldoorlog. De namen op de grafstenen zijn vervangen door nummers, om zo het homogeniseerde effect van Nixons uitspraak uit te drukken. The Silent Majority zou een grijze identiteitloze massa zijn, die door het gebrek aan identiteit makkelijk door de politiek misbruikt kan worden.

De Contadora-groep was een initiatief van Colombia, Mexico, Panama en Venezuela om gezamenlijk het hoofd te bieden aan het toenemend militaire conflict in El Salvador, Nicaragua en Guatemala. Dit conflict zette de politieke stabiliteit in Centraal-Amerika onder druk. De landen uit de Contadora-groep hadden als taak om te bemiddelen. Dit initiatief had ook als doel de rol en interventie van Amerika in de burgeroorlogen te verminderen. Het initiatief van de Contadora landen mondde uit in de 'Contadora Akte voor Vrede en Samenwerking in Midden-Amerika'. Hiermee werden een aantal commissies voor democratisering, economische ontwikkeling, vrede en veiligheid opgericht. Hoewel andere landen zoals Argentinië, Brazilië, Peru en Uruguay hun steun aan de groep bekend maakten, werd het initiatief door Amerika niet gesteund. Dat land achtte de akte in strijd met haar eigen belangen. Amerika blokkeerde de steun van de VN en het Internationaal Gerechtshof aan dit initiatief.
Ter gelegenheid van het bezoek van de Contadora-groep aan Managua, Nicaragua werd een concert voor de vrede georganiseerd. Daarvan is een film gemaakt.

Het comité was zeer actief en heeft verschillende acties georganiseerd om kritische geluiden te laten horen. In dit geval gaat het om een landelijke demonstratie op de Dam in Amsterdam. Het comité had duidelijke standpunten: de Golf Oorlog moet stoppen, geen Nederlandse deelname aan de oorlog en zelfbeschikkingsrecht voor de volkeren in het Midden-Oosten. Dit laatste was reeds opgenomen in de VS resolutie uit de jaren '60.

Na verschillende naamwisselingen heet het Centrum nu Stichting voor Actieve Geweldloosheid. De nadruk in het werk van de stichting is verschoven naar voorlichting en documentatie op het gebied van geweldloosheid.

Wim Gerritsen maakte politiek geëngageerde kunst, zijn stijl zweefde  tussen het figuratieve en het abstracte, een terugkerende thema in zijn kunst is de strijd tegen de gevestigde orde, al werd dit minder dominant in de kunst die hij na 1970 maakte.

Dezelfde afbeelding siert voorpagina van een overlevingshandleiding uit 1984, gepubliceerd door uitgeverij Integral (in het Spaans). Dergelijke publicaties waren gebruikelijk in die tijd, er bestond immers een voortdurende oorlogsdreiging. De afbeelding zinspeelt op een nucleair rampscenario waarbij de vraag is: wat blijft er over voor de komende generaties na een nucleaire catastrofe? Dit laatste wordt uitgedrukt door de naaktheid van de kinderen.

De tekst "When will they ever learn?" is behalve een commentaar ook een verwijzing naar het volkslied "Where have all the flowers gone?", dat toegeschreven wordt aan Pete Seege. Dit nummer is kenmerkend voor die tijd en vrijwel iedereen die de Koude Oorlog bewust meegemaakt heeft kent het. In de jaren 60 werd dit lied, gezongen door Peter, Paul en Mary, zeer beroemd.

Een belangrijke figuur betreffende de burgelijke ongehoorzaamheid is Henry David Thoreau (1817-1862), die het begrip introduceerde met zijn essay 'Civil disobedience'. Thoreau verzette zich tegen de slavernij en de oorlog tussen Mexico en de VS. Uit onvrede weigerde hij zijn belastinggeld te betalen. Daarvoor ging hij een dag de gevangenis in. De War Resisters League hervatte dit soort acties in de jaren '70 van de vorige eeuw.

In Nederland begint in de jaren '80 de steungroep Beweging Weigering Defensiebelasting. De beweging werd opgericht door vertegenwoordigers van verschillende vredesgroepen. Ze streefde naar het instellen van een vredesfonds door de rijksoverheid en een wettelijke erkenning van individuele bezwaren tegen het bekostigen van de productie van wapens.

In het midden van het affiche (onder het vliegtuig) staat een citaat uit een toespraak gehouden door de Amerikaanse president Dwight D. Eisenhower (1953-1961) gehouden kort na de dood van Stalin. Het citaat is een impliciete verwijzing naar zowel de geschiedenis als een debat dat zich reeds lang afspeelt in de politiek:

"Every gun that is made, every worship launched, every rocket fired signifies, in the final sense, a theft from those who hunger and are not fed, those who are cold and are not clothed." D. Eisenhower 1953.

Ook raakt het citaat de kern van een ethische vraag die meer dan ooit actueel is. Nog nooit werd zo veel geld uitgegeven aan oorlog als vandaag de dag. Jaarlijks wordt er 800 miljard dollar besteed aan de ontwikkeling van oorlogstoestellen tegenover 70 miljard dat uitgegeven wordt aan ontwikkelingshulp. In de tijd van president Eisenhower (1953-1961) werd in het Congres van de Verenigde Staten gedebatteerd over de ontwikkeling van nucleaire wapens; president Eisenhower verzette zich tegen grote militaire overheidsuitgaven. Hij was van mening dat dit op den duur schadelijk zou zijn voor de natie en de economie.

De War Resisters League bestaat sinds 1923 en is daarmee één van de oudste vredesorganisaties in de wereld. De organisatie is de Amerikaanse tak van War Resisters' International.

De Belgische Unie voor de Verdediging van de Vrede (BUVV) werd in 1949 opgericht onder andere door een aantal actieve leden uit het verzet tegen Nazi-Duitsland. De Unie richtte zich vooral op atoomontwapening, dekolonisatie en vreedzame coёxistentie (samenleven). In de jaren 60 zet de BUVV zich in voor de Vrede in Vietnam. In 1972 werd de BUVV onderdeel van Vrede vzw.

De documentaire zet de feiten rond kernwapens op een rij en tracht antwoord te geven op de volgende vragen: wat is nu eigenlijk het concrete Nederlandse aandeel in de atoombewapening? Hoe komt dat? Hoe is de situatie nu? Wat is de rol van het parlement geweest? Bovendien bevat de film interviews met diverse voor- en tegenstanders.
Na een uitzending van de film riep IKV-voorzitter Ben ter Veer de kijkers op om de IKV actie (het sturen van kaarten tegen kernbewapening aan premier Van Agt) te steunen.
Lou Brouwers' onderzoek leidde tot de publicatie van zijn boek Verboden toegang, kernwapens in Nederland (1982), uitgegeven bij Jan Mets, Soest. In zijn journalistieke speurtocht legt de auteur de betrokkenheid van Nederland bij atoombewapening gedurende 20 jaar bloot.