Een land wint niet slechts aan grootheid tegenover de geschiedenis door heldhaftigheid van zijn kinderen op slachtvelden en de resultaten, die zij daar verkrijgen. Veel meer is dit het geval, indien het in uren van opwinding weerstand weet te bieden aan opwinding, aan het recht de verwezenlijking van zijn rechtvaardige belangen toevertrouwt.

Eens moet de Volkenbond zich tot de volkeren kunnen wenden en zeggen: ge hebt vertrouwen in mij gehad; eerst nu ben ik het ten volle waard, want nu vergenoeg ik mij er niet mede de oorlog te veroordelen, maar ik ben in staat om te straffen al wie mijn geboden overtreedt.

16 januari 1920: Eerste zitting van den Raad van den Volkenbond.

Wanneer een nieuwe oorlog uitbreekt, zullen de vrouwen de eerste slachtoffers vormen, want zij zullen met hun tranen de nieuwe oorlogsvelden besproeien. Aan haar dus de taak om te voorkomen, dat het oorlogsgif in onze volken binnendringt.

Nog bij het uitbreken van de grote oorlog vervloekten wij de oorlog zelf. Thans hebben we de oorlog als internationale misdaad veroordeeld; hij is voor de toekomst buiten de wet geplaast gelijk degenen, die hem bedrijven.

Wij mogen niet toelaten, dat de geest van onze kinderen wordt vergiftigd, doordat zij worden opgeroepen om wie weet welke revanche te verkrijgen, wie weet voor hoeveel geslachten tradities van haat en bloed voort te zetten.