DOMITILA

Domitila, Domitila, wanneer ik aan je denk
zie ik een lachend lief gezicht,
een kleine Indiaanse vrouw
met wie ik Spaans probeer te spreken.
Met je saltenas, zelf gebakken,
sta je voor ons uit een ver land,
mij nog zo onbekend
Dat land, dat is Bolivia
Jouw volk, jouw uitgeputte volk
dat is Bolivia

Domitila, Domitila, wanneer ik aan je denk
hoor ik je vurig fel verhaal
en met jouw taal als van een dichter
zo vol klanken, levende beelden
laat je me zien die andere wereld
arme wereld, arme mensen
jouw uitgebuitte volk
Dat volk, jouw uitgeputte volk
dat is Bolivia

Domitila, Domitila, wanneer ik aan je denk
zie ik de kinderen voor dat huis
dat veel te kleine huis van jou
en al die vrouwen die maar doorgaan
en die nog samen durven strijden
moed der wanhoop, met jou mee
nog moedig met jou mee
Dat land, dat is Bolivia
Jouw volk, jouw mooie sterke volk
dat is Bolivia

Domitila, Domitila, wanneer ik aan je denk...
Maar even heb ik jouw ontmoet
en toch heb jij mij aangestoken
met jouw geloof dat het beter kan
dat we de hoop niet laten varen
ook al moet er nog zoveel
zo hoop´loos veel veranderen
voor ´t volk, ´t volk van Bolivia
voor ´t land, jouw leeggeroofde land
dat is Bolivia