Bertha von Suttner werd geboren in een aristocratische familie. Haar vader, graaf Franz Kinsky, was een veldmaarschalk in het Oostenrijkse leger, maar hij overleed voordat Bertha werd geboren. Opgegroeid in de kringen van de Oostenrijkse adel, genoot ze een uitgebreide opleiding, wat haar toegang gaf tot verschillende talen en culturele invloeden. Haar leven nam echter een onverwachte wending toen haar familie financiële moeilijkheden kreeg, waardoor ze genoodzaakt was om werk te zoeken.

In 1873 accepteerde Bertha een baan als gouvernante bij de familie von Suttner in Wenen, waar ze de jonge baron Arthur Gundaccar von Suttner ontmoette. Ondanks het leeftijdsverschil en de tegenwerking van Arthur’s familie, ontwikkelden ze een sterke band. Na een korte periode waarin ze als secretaris van Alfred Nobel in Parijs werkte, keerde Bertha terug naar Arthur en trouwde in het geheim met hem in 1876. Het echtpaar leefde jarenlang in Georgië, waar ze zich bezig hielden met schrijven en culturele activiteiten, maar uiteindelijk keerden ze terug naar Oostenrijk.

Het was in deze periode dat Bertha begon te schrijven over oorlog en vrede. Haar ervaringen tijdens de Frans-Duitse Oorlog van 1870-71 en haar afschuw over de toenemende militarisering van Europa brachten haar ertoe een fervent pleitbezorger van de vredesbeweging te worden. Haar beroemdste werk, Die Waffen nieder! (Leg de wapens neer!), gepubliceerd in 1889, werd een internationaal succes en gaf een krachtige stem aan de groeiende vredesbeweging. Het boek beschrijft de verschrikkingen van oorlog door de ogen van een vrouw en werd in vele talen vertaald, waarmee het een breed publiek bereikte en de publieke opinie beïnvloedde.

Bertha von Suttner speelde een sleutelrol in de oprichting van verschillende vredesorganisaties, waaronder het Oostenrijkse Vredesgenootschap. Ze nam actief deel aan internationale vredescongressen en werkte onvermoeibaar om de dialoog over ontwapening en conflictpreventie te bevorderen. Haar nauwe band met Alfred Nobel, die onder de indruk was van haar toewijding aan de vredeszaak, wordt vaak genoemd als een van de redenen waarom hij de Nobelprijs voor de Vrede instelde.

In 1905 werd Bertha von Suttner de eerste vrouw die de Nobelprijs voor de Vrede ontving, een erkenning voor haar levenslange inzet voor de vrede. Ze bleef schrijven en spreken over de noodzaak van internationale samenwerking en geweldloosheid tot aan haar dood in 1914, slechts enkele weken voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. Haar dood markeerde het einde van een tijdperk van hoop op vreedzame oplossingen in Europa, maar haar nalatenschap leeft voort in de moderne vredesbeweging.

Bertha von Suttner’s leven en werk blijven een krachtige herinnering aan het belang van vrede en de strijd tegen militarisme. Haar moedige inspanningen hebben niet alleen de wereld van haar tijd beïnvloed, maar dienen ook vandaag de dag nog als inspiratie voor hen die streven naar een vreedzame wereld.