Menno Simons (1496–1561) was een Friese theoloog en een belangrijke leider in de Anabaptistische beweging, die de basis vormde voor de Mennonieten. Geboren in Witmarsum, Friesland, groeide hij op in een katholiek milieu en werd priester gewijd in 1524. Tijdens zijn vroege jaren als priester begon Menno te twijfelen aan de leerstellingen van de Rooms-Katholieke Kerk, vooral met betrekking tot de eucharistie en de doop.
De Anabaptistenbeweging, die streefde naar een radicaal herstel van het christendom zoals het werd beschreven in het Nieuwe Testament, beïnvloedde Menno diepgaand. In 1536 brak hij met de katholieke kerk en sloot hij zich aan bij de Anabaptisten. Hij verwierp de kinderdoop en benadrukte volwassenendoop als een bewuste keuze voor geloof. Daarnaast pleitte hij voor een leven van eenvoud, geweldloosheid en toewijding aan Christus.
Menno’s leiderschap kwam tot uiting in een tijd van intense vervolging van Anabaptisten door zowel katholieke als protestantse autoriteiten. Hij reisde door Noord-Europa, waar hij predikte, Anabaptistische gemeenschappen organiseerde en boeken schreef waarin hij zijn overtuigingen uiteenzette. Zijn invloed zorgde voor de consolidatie van een pacifistische en vreedzame stroming binnen het Anabaptisme.
Tot zijn dood in 1561 bleef Menno onvermoeibaar werken aan de opbouw van geloofsgemeenschappen, ondanks voortdurende bedreigingen. Zijn erfenis leeft voort in de Mennonieten, een wereldwijde christelijke gemeenschap die trouw blijft aan zijn idealen van vrede, eenvoud en geloof. In Witmarsum staat een monument ter nagedachtenis.

Zie ook wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Menno_Simons