Dirk Prins

Dirk Prins was een Nederlandse onderwijzer, vredesactivist en voorvechter van het pacifisme, wiens levenswerk draaide om het bevorderen van vrede en sociale rechtvaardigheid. Gedreven door zijn doopsgezinde achtergrond en idealen, wijdde hij zijn leven aan het uitdragen van vredesprincipes. Zijn werk, waaronder de oprichting van het blad Van zwaarden naar ploegscharen, en zijn betrokkenheid bij de vredesbeweging, was een belangrijke bijdrage aan de Nederlandse vredesbeweging.

(Onderaan staat de volledige biografie)

Dirk Prins is ingedeeld in de categorie:

Dirk Prins

Biografieën

Per:

Dirk werd geboren in Hilversum, bij doopsgezinde ouders. Net als zijn grootvader, vader en oudste broer werd hij kleermaker. Op 29-jarige leeftijd schoolde hij zich om tot onderwijzer en verbleef hij – in 1941 – ook enkele maanden in Amsterdam. In de vredesbeweging ontmoette hij zijn toekomstige echtgenote Alida (Ali) Tijsen. Ze trouwden op 18 oktober 1943 in Heiloo. Door zijn werk verhuisden ze vaak, maar toen ze zich in 1959 in Tiel vestigden, bleven ze daar voor lange tijd. Het echtpaar bleef kinderloos. Dat hij zo vaak van standplaats veranderde, had vaak te maken met het feit dat het fanatieke uitdragen van zijn vredesbeginsel niet altijd gewaardeerd werd. Dirk en zijn vrouw leefden uiterst sober en aten vegetarisch. Ze bekwaamden zich in de kunstmatige wereldtaal Esperanto, mochten daar zelfs les in geven, maar zoals bekend sloeg de taal uiteindelijk niet aan.

Van zwaarden naar ploegscharen

Dik Prins was aanvankelijk lid van de SDAP, maar bedankte toen die partij haar standpunten over ontwapening verliet. In 1957 werd de Pacifistisch Socialistische Partij (PSP) opgericht en daar sloot Prins zich bij aan. In de jaren zestig leefde vrede bij veel mensen: ze maakten zich zorgen over bewapening en atoombomproeven. In 1970 richtte hij samen met een groepje getrouwen het blad Van zwaarden naar ploegscharen op, een naam ontleend aan het bijbelboek Jesaja 2:4. In het eenvoudige krantje werd vooral verzet tegen de wapenwedloop aangetekend. Eens in de twee maanden kwam het uit, met een oplage van 4000 exemplaren. Er waren duizend abonnees, zodat veel op straat verkocht moest worden.

Voor Prins werd 21 november 1981 een van de belangrijkste dagen in zijn leven: honderdduizenden deden mee aan een anti-kernwapendemonstratie in Amsterdam. In Tiel ging het ook redelijk goed met de beweging: er waren een Vredeswerkgroep en een Vredesplatform. De Vredeswerkgroep van Tiel hief zichzelf in 1987 op; het Vredesplatform deed dat in dezelfde periode ook. Vrouwen voor Vrede ging nog een tijdje door. Langzaamaan verdween ook het blad Van zwaarden naar ploegscharen, maar op het vredesblad ’t Kan Anders prijkte nog steeds het logo van Prins’ periodiek: het beeld van een omsmeder voor het gebouw van de Verenigde Naties in New York.

Prins had tijdens zijn leven al eens een flinke schenking gedaan aan het Vredesmuseum. Na zijn dood ging er opnieuw een aanzienlijk bedrag naartoe; andere delen van de erfenis waren bestemd voor de Stichting Wilde Ganzen voor een school in Matabeleland (Zimbabwe), Greenpeace Nederland en de dierenbescherming.

Noot: Dit komt uit archief materiaal van het museum.

eigendom museum