Na de Islamitische Revolutie van 1979 werden vrouwelijke rechters echter uit hun functies ontheven, aangezien de nieuwe islamitische wetgeving vrouwen verbood als rechter op te treden. Ebadi werd gedegradeerd tot administratief medewerker in dezelfde rechtbank waar ze ooit presideerde. Na protesten mocht ze met vervroegd pensioen gaan.

In de jaren daarna zette Ebadi zich in voor mensenrechten, met een bijzondere focus op de rechten van vrouwen en kinderen. Ze opende een eigen advocatenpraktijk en verdedigde verschillende prominente zaken, waaronder die van journalisten en politieke dissidenten. In 2000 werd ze zelf gearresteerd en veroordeeld tot een korte gevangenisstraf vanwege haar kritiek op de Iraanse autoriteiten.

In 2003 ontving Shirin Ebadi de Nobelprijs voor de Vrede voor haar inspanningen om democratie en mensenrechten te bevorderen. Ze was de eerste Iraanse en de eerste moslimvrouw die deze eer te beurt viel. De Nobelcommissie prees haar moedige werk en benadrukte haar rol als een belangrijke stem voor hervorming binnen de islamitische wereld. Samen met vijf andere Nobelprijswinnaars richtte ze in 2006 het Nobel Women’s Initiative op om vrede, gerechtigheid en gelijkheid voor vrouwen te bevorderen.

In haar boek Iran Awakening schrijft Ebadi: “Niet religie bindt vrouwen, maar de selectieve dictaten van degenen die willen dat ze worden opgesloten. Dat geloof en de overtuiging dat verandering in Iran vreedzaam en van binnenuit moet komen, liggen ten grondslag aan mijn werk.”

Vanwege toenemende druk en bedreigingen van het Iraanse regime zag Ebadi zich in 2009 genoodzaakt Iran te verlaten. Sindsdien woont ze in ballingschap in Londen, waar ze haar werk voor mensenrechten en democratie voortzet. Ze blijft een invloedrijke figuur en een symbool van vreedzaam verzet tegen onderdrukking.