Sophie Scholl werd geboren op 9 mei 1921 in Forchtenberg, Duitsland, als dochter van een liberale burgemeester. Ze groeide op in een intellectueel en christelijk gezin dat kritisch stond tegenover het opkomende naziregime. In haar jeugd was Sophie aanvankelijk lid van de Bund Deutscher Mädel, de meisjesafdeling van de Hitlerjugend, maar gaandeweg begon ze de onderdrukking en wreedheden van het regime in te zien.

In 1942 begon Sophie haar studie biologie en filosofie aan de Universiteit van München, waar haar broer Hans al studeerde. Via hem kwam ze in contact met de verzetsgroep Die Weiße Rose, een groep studenten en academici die zich verzette tegen het nazisme. De leden van de groep verspreidden pamfletten waarin ze opriepen tot vreedzaam verzet en het einde van de dictatuur. Sophie speelde een actieve rol in het schrijven en verspreiden van deze pamfletten, ondanks het enorme risico.

Op 18 februari 1943 werden Sophie en Hans betrapt terwijl ze pamfletten uitdeelden in de universiteit. Ze werden onmiddellijk gearresteerd door de Gestapo en onderworpen aan intense verhoren. Slechts vier dagen later, op 22 februari, werden ze door de Volksgerichtshof onder leiding van de beruchte rechter Roland Freisler ter dood veroordeeld wegens hoogverraad. Diezelfde dag werden Sophie, Hans en Christoph Probst geëxecuteerd door middel van de guillotine.

Sophie Scholl wordt herinnerd als een symbool van moed en morele integriteit. Haar laatste woorden, “Wat wij geschreven hebben, leeft voort, ook al moeten wij sterven,” getuigen van haar onwrikbare geloof in gerechtigheid en vrijheid. Tot op de dag van vandaag inspireert haar verhaal mensen wereldwijd om op te staan tegen onrecht en onderdrukking.