Erika Meershoek
Erika Meershoek (1964)
Erika Meershoek is een veelzijdig kunstenaar. Van huis uit is zij beeldhouwer, maar daarnaast schildert zij en maakt zij objecten.
In 2003 vertelt ze:
“Het gevoel in mijn vingertoppen, nadat ik op de kleuterschool voor het eerst fel gekleurde glimmende stukken papier voelde, kan ik nog steeds oproepen. Geweldig! Aan de ene kant glanzend gekleurd en aan de andere kant grijs en ruw. Het werden twee mooie kleuterschool jaren die in het teken stonden van papier, lijm, knippen, plakken, prikken en “lekkere stofjes”. Toen na die twee jaar de boeken te voorschijn kwamen om te leren rekenen en schrijven was ik teleurgesteld, het leven had eeuwig mogen blijven bestaan uit de ontdekkingen op het creërende vlak. Gelukkig had ik regelmatig goede en enthousiaste docenten handarbeid die me lieten kennismaken met verschillende materialen en technieken. Linoleum snijden en afdrukken was leuk en vele pakken gips en klei gingen er doorheen!
Na de middelbare school heb ik twee jaar les gehad in olieverftechnieken van Arthur Stam. Hij leerde me de basisbeginselen van het schilderen met olieverf, maar ook goed kijken en perspectief zien. Inmiddels werk ik ook graag met acrylverf.
In 1997 ben ik gaan werken in speksteen, onder begeleiding van Hanneke van Leeuwen. Dit smaakte naar meer en sinds 1998 ben ik in de leer bij Hans van Belle en Alice Musarara. Alice komt uit Zimbabwe en daar komen ook de serpentijnstenen vandaan waar ik sindsdien veel mee werk. Het is vooral de techniek van het hakken, schuren en polijsten die ik van Hans en Alice leer.
In de zomer van het jaar 2000, 2001 en 2002 heb ik meer beeldhouwervaring opgedaan bij Leo Musch in Zuid-Frankrijk. Bij Leo heb ik in grote kalk-zandstenen en albast gewerkt.“
Meer informatie over Erika en een nadere indruk van haar omvangrijke oeuvre, vindt u op haar website: https://www.erikameershoek.fr/
Kleimannen
Van haar hand zijn ook de zogenaamde kleimannen. In een aantal daarvan komt haar afkeer van oorlog en verlangen naar een vreedzame wereld naar voren. Zoals de voor zichzelf sprekende kleiman op de afbeelding: “No War on Iraq“.
“De laatste jaren is er ook de uitdaging van gebakken klei bijgekomen. Geen ‘potten en pannen’ maar ‘mannen’!!
De dagelijkse indrukken die ik opdoe na het lezen van de krant of een avondje voor de buis kan ik prima verwerken door mijn gevoelens op cynische wijze “van mij af te kleien”. Het loopt vaak niet goed af met mijn mannen, die ik in mijn werk overigens combineer met gejut strandhout of touw. Maar soms denk ik wel eens dat ‘mijn’ kleimannen staan voor de mens in het algemeen, dus echt discrimineren doe ik niet!“
“Me and my fragile self”
Het gevoel dat je soms kunt krijgen als alle ellende van de wereld als een veel te zware deken over je heen valt; kwetsbaar, niet in staat de wereld te veranderen in een paradijs voor iedereen.
“Jesus’ love never failed me yet”
Tijdens mijn reizen door Amerika viel me vaak op dat mensen, ook al zitten ze volledig aan de grond, hun vertrouwen in kerk en staat niet ter discussie stellen. In Amerika gaan geloof en politiek hand in band en voor iedere oorlog brengt de president eerst een bezoekje aan de kerk. Mensen zijn soms zo in de steek gelaten door zowel de kerk als de overheid dat je niet meer verwacht dat ze loyaal blijven. Mensen die al maanden van gas en elektriciteit waren afgesloten omdat ze geen geld meer kregen na ontslag, ziekte of psychische problemen, bv. door hun aandeel in de Vietnam of Golfoorlog. Die mensen hadden nog steeds de Amerikaanse vlag aan hun huis hangen en waren nog steeds trots een Amerikaan te zijn.
“Voor sommigen gaat deze poort dus echt niet open”
Sommige mensen maken het zo bont in deze wereld, mochten ze geloven in een hiernamaals, helaas… het zit er voor hen niet in. Alle dictators en ander oorlogvoerend tuig zijn bij deze gewaarschuwd!
“Oh, yes, i am proud to be an American”
De ene oorlog na de andere wordt gevoerd en wat een ellende levert dat op. Ook voor de Amerikanen zelf. Ze Ieren helemaal nergens van en stappen zelfverzekerd zo weer in het volgende oorlogsdrama. Gisteravond vertelde Bush in het joumaal dat ‘Amerikanen een vreedzaam volk zijn’ Laat me niet lachen, eerst de Indianen uitgemoord en toen de rest van de wereld onder handen genomen. En ‘de Amerikaan’ blijft trots ook al valt bij er dood bij neer.
“Verloren man”
Dit beeld heb ik gemaakt naar aanleiding van het overlijden van een heel jonge vriend van mij. Op het moment dat ik het maakte realiseerde ik mij dat voor veel mensen geldt dat ze zullen sterven terwijl ze het gevoel hebben dat ze zijn bedrogen. In dit geval bedrog van het lichaam. Maar ook bedrog van je regering, president en, bv. in het geval van Joegoslavië, bedrogen door je buren, want ander geloof.
“Whose prisoner are you?”
Ben je gevangene van “de vijand”of van je eigen overheid? Ben je slachtoffer van de Irakezen of moet je het dichter bij huis zoeken en ben je eigenlijk de dupe van het beleid van “vriend” Bush…!????
“Why ?”
Twee jaar geleden was ik in New York en liep ik naar de plek waar ooit de Twin Towers hadden gestaan. Het was ongelooflijk wat ik zag. Of liever gezegd, wat ik niet meer zag. Wat mij echter het meest ontroerde was wat nabestaanden van slachtoffers hadden achtergelaten op hekken die voor de ingang van het kerkje waren neergezet. Dit kerkje was een soort van toevluchtsoord voor reddingswerkers gedurende de hele reddings- en opruimfase na de aanslag op het WTC. Mensen hadden foto’s en brieven opgehangen en kaarten en bloemen en waxinelichtjes neergezet. Er werden verjaardagen gevierd van omgekomen vrienden en familieleden, alsof ze er nog waren. En het enige wat ik toen nog kon denken was: Waarom???????? Waarom doen mensen elkaar dit aan Wat is het voor haatgevoel dat je jegens mensen, die je niet eens persoonlijk kent, hebt waardoor je dit soort acties kunt en wilt ondernemen. Ik zal het nooit begrijpen. “Why” komt recht uit mijn hart. Echt, ik zal het nooit begrijpen.