Salimata Badji-Knight, 37 jaar, werd opgevoed in een Moslimgemeenschap in Senegal. Toen ze 5 was werd ze besneden. Zij verhuisde naar Parijs toen ze 9 was.

Zij heeft het grootste deel van haar volwassenheid besteed aan campagnes die de praktijk van vrouwenbesnijdenis in Afrikaanse culturen moet voorkomen. Zij woont nu in Dorset.

Ik was 5 toen de vrouwen van mijn dorp zeiden dat we het bos in zouden gaan. We waren met een grote groep meisjes tussen 5 en 16 jaar. We waren blij omdat we dachten dat we gingen picknicken.

Maar het was geen picknick. Nog meer dan de pijn en het huilen herinner ik me de schok dat ze ons in de val gelokt hadden. Ik wist dat ze iets van mij afgesneden hadden, maar ik wist niet wat. Op hun manier waren de vrouwen aardig. Ze gaven ons snoepjes en lekker eten. Het was hun manier van vergiffenis vragen, maar het was ook hun manier wraak te zoeken door een misdrijf te herhalen dat hen aangedaan was.

Pas later, toen ik een tiener was, realiseerde ik wat er precies gebeurd was. Wij waren besneden in de veronderstelling ons reiner te maken, en ons te beletten met vriendjes om te gaan. Voor mijn ouders was het min of meer een voorbereiding op het huwelijk. Zij deden het voor mijn bestwil en ik accepteerde het omdat besneden moslimvrouwen status hebben en respect krijgen.

Later toen ik in Parijs ging wonen was het een grote schok toen ik ontdekte dat dit niet iedereen overkomen was. Ik was verbijsterd toen ik zag dat Senegalese meisjes verteld werd dat zij op vakantie gingen naar Afrika, terwijl zij in feite teruggebracht werden om besneden te worden. Voor mijn moeder was het een normaal bestanddeel van haar cultuur, en zij liet in het geheim 3 van mijn jongere zusjes in Parijs besnijden.

Ik zat vol woede en was vast besloten een einde te maken aan deze hardvochtige praktijken. Ik begon te praten met iedereen die wilde luisteren: het maatschappelijk werk, doctoren, de politie en andere Afrikanen die in Parijs woonden.

Een lange tijd beschuldigde ik alle vrouwen in mijn gemeenschap die samengespannen hadden om mij dit aan te doen, en ik beschuldigde alle mannen die er alleen maar bijstonden en het lieten gebeuren. Ik beschuldigde mijn moeder omdat zij het vergoelijkte, mijn vader omdat hij nooit aanwezig geweest is om het tegen te houden.

Toen ik ontdekte dat de meeste mensen besnijdenis zeer verkeerd vinden, kreeg ik zelfmoord neigingen. Besnijdenis ontneemt je je identiteit en je waardigheid. Pas toen ik boeddhist werd en ophield mezelf als slachtoffer te beschouwen, hield ik er ook mee op mezelf onwaardig te voelen. Uit de woede ontstond mededogen, en het besef dat dit noch de schuld van mijn moeder noch van de vrouwen was die mij dit aangedaan hadden. Zij waren eenvoudigweg verblind door de traditie.

Als ik was blijven vasthouden aan al die woede en beschuldigingen, was ik nu onderhand dood geweest. Maar mijn woede heeft grote resultaten opgeleverd, omdat het me heeft laten vechten voor de beëindiging van deze praktijken. Ik werk nu samen met een campagnegroep genaamd: “Forward”, en ik spreek op scholen zowel in Frankrijk als in Groot Brittannië. Toen ik voor de eerste keer mijn echtgenoot ontmoette, vertelde ik hem dat hij niet van mij moest verwachten dat ik door seks gedreven was. “Als ik nee zeg, dan bedoel ik nee”, zei ik dapper. Hij is een erg geduldige man en hij heeft veel respect voor mij.

Tegenwoordig werken mijn 3 zusters samen met mij om een einde aan de praktijk van besnijdenissen te maken. Zelfs mijn moeder begrijpt nu dat het een schending van de mensenrechten is.

Voordat hij 6 jaar geleden overleed was ik in de gelegenheid om een goed gesprek met mijn vader te hebben. Ik opende mijn hart voor hem en legde uit hoe de vrouwenbesnijdenis je lichamelijk en geestelijk kon aantasten. Hij huilde en zei dat geen enkele vrouw hem ooit dat lijden had uitgelegd. Vervolgens verontschuldigde hij zich en vroeg vergeving. De volgende dag belde hij mijn familie in Senegal op en vertelde hen dat ze moesten stoppen met die praktijken. Als resultaat hiervan werd een bijeenkomst afgezegd en werden 50 meisjes gespaard.