Alistair Little

"Ik denk niet dat ik het recht heb om vergeving te vragen. Het maakt het alleen maar erger en het legt een extra druk op verwanten en familieleden."

Alistair Little ging op 14 jarige leeftijd in dienst bij de protestante paramilitairen.
Drie jaar later werd hij veroordeeld tot 13 jaar gevangenisstraf. Sinds zijn vrijlating werkt hij aan projecten welke tot doel hebben de oorzaken van geweld aan te pakken.
Als trainingscoördinator voor REACT (Reconciliation, Education and Community Training) heeft hij in Kosovo gewerkt met Serven, Kroaten en Albanezen en heeft hij zich ingespannen oplossingen te vinden om oorlogen te voorkomen.

Ik werd lid van de Ulster Volunteer Force (UVF) toen ik nog een jongen was. Ik werd lid omdat ik de dood van de vader van een vriend van me wilde wreken. Hij was door de Republikeinen doodgeschoten.
Ik kan me nog herinneren dat ik naar de begrafenis ging en zijn dochtertje zag.
Ze was in haar benen geschoten terwijl ze om haar vader huilde.
Ik dacht dat mijn vader de volgende zou zijn, en toen ik 14 was zwoer ik dat, als ik ooit de kans zou krijgen, dat ik wraak zou nemen. Mijn ervaring is dat mensen gemakkelijk naar geweld grijpen als er niet naar ze geluisterd wordt, of wanneer ze zich bedreigd voelen.

Dus, toen ik 17 was, liep ik het huis binnen van een man, die ik niet kende, en schoot hem dood. Om deze opdracht had ik zelf gevraagd.

Mijn afkeer van geweld ontstond en nam toe gedurende de 12 jaar die ik in de Maze gevangenis heb doorgebracht. Dit was een langzaam en pijnlijk proces. De prijs die ik betaalde bestond uit eenzaamheid en isolatie.
Ik begon me te realiseren dat mensen die geweld gebruiken, ikzelf niet uitgezonderd, de dingen maar van één kant zien. Ze zien niet in, dat als je geweld gebruikt, je wraakgevoelens en haat in de harten van anderen aanwakkert. Dit leidt tot een vicieuze cirkel van geweld.

Ik leef nog iedere dag met de gevolgen van mijn daden. Ik weet dat ik veel van mijn innerlijke rust heb verloren. Als ik dat moment zou mogen overdoen, zou ik de dingen anders doen. Maar ik denk niet dat ik het recht heb om om vergeving te vragen. Dit zou beledigend zijn, en zijn familie en vrienden alleen maar verder belasten. In de meeste gevallen is het vragen om vergeving meer in het belang van de dader dan in dat van het slachtoffer of zijn familie.

En sommige mensen kunnen niet vergeven. Maar dat wil niet zeggen dat ze zwak zijn, of te verbitterd of kwaad. Ik heb mensen ontmoet die niet kunnen vergeven, maar die ook niet toelieten dat de gebeurtenissen hen verlamden. Anderen worden inderdaad nog steeds verteerd door woede en haat, maar dat wil alleen maar zeggen, dat ze als mens te zeer beschadigd zijn om dit achter zich te laten.


Jammer genoeg zijn verzoening en vergeving gepolitiseerd, dus die hebben voor mij hun waarde verloren. Het enige dat me hoop geeft is werken met mensen die de waarde van een mensenleven kennen. Als iemand die geleden heeft mij vriendelijk en vergevingsgezind tegemoet treedt, is het moeilijk onbewogen en ongeïnspireerd te blijven.

Drie jaar geleden werd ik geconfronteerd met een katholieke vrouw wier man gedood was door de paramilitairen.
Nadat ze mijn verhaal had gehoord, vertelde ze me dat ze oog in oog stond met dat wat ze het meest vreesde, en dat ze tot haar verwarring merkte dat ze me niet haatte. Een paar maanden later, toen de spanningen in Noord-Ierland hoog opliepen, was ze de eerste persoon die me opbelde en zei dat ze aan me dacht.